Parafia Niepokalanego Serca NMP w Trzebini – Sierszy

20 maj 2022

22 maja – wspomnienie św. Rity, patronki spraw po ludzku beznadziejnych

Autor: ks. Marcin Meres. Kategorie: Aktualności .

Żyjąc duchowością św. Augustyna, Rita stała się uczennicą Ukrzyżowanego i ekspertem od cierpienia; nauczyła się rozumieć bóle ludzkiego serca. Dlatego też stała się orędowniczką ubogich i zrozpaczonych, uzyskując niezliczone łaski pociechy i umocnienia dla tych, którzy wzywają ją w różnorakich sytuacjach. /Jan Paweł II/

Rita urodziła się w 1367 r. w Cascii, w środkowych Włoszech. Ulegając woli rodziców poślubiła Pawła Ferdinando Mancini, młodego i szlachetnego człowieka, pochodzącego z dobrej rodziny, lecz obdarzonego raczej niespokojną naturą.  Łagodząc swym postępowaniem i dobrocią trudny charakter męża, Rita potrafiła pozyskać go dla Boga i pomóc mu w prowadzeniu uczciwego i odpowiedzialnego życia. Byli małżeństwem przez osiemnaście lat, doczekali się dwóch synów.  W walce między wrogimi stronnictwami mąż Rity zginął z rąk przeciwników politycznych. Pociechą była dla Rity  wiadomość, że umierając przebaczył swoim mordercom. Ale synowie pragnęli pomścić śmierć ojca. Nie mogąc odwieść ich od tego zamiaru Rita prosiła Boga, aby zachował ich od grzechu. Obaj zmarli w czasie epidemii.

Choć z trudem znosiła swój los, przebaczyła oprawcom. Chciała wstąpić jako pustelnica do zakonu augustianów w Cascia, ale nie przyjęto Jej. Tradycja mówi, że w nocnym widzeniu ukazali się Jej św. Jan Chrzciciel, św. Augustyn i św. Mikołaj z Tolentino, którzy zaprowadzili Ją do zakonnych bram. Po wielokrotnych odmowach Ritę ostatecznie przyjęto do zakonu w 1407 r.

Po wstąpieniu do klasztoru służyła Bogu i ludziom jeszcze przez czterdzieści lat, prowadząc życie pełne modlitwy, umartwienia, pracy i uczynków miłosierdzia, zwłaszcza wobec chorych i ubogich. Przez ostatnie piętnaście lat życia nosiła na czole stygmat cierniowej korony – znak szczególnego zjednoczenia z cierpiącym Chrystusem. Zmarła 22 maja 1457 r.

Zasłynęła jako orędowniczka trudnych spraw, a nawet beznadziejnych sytuacji życiowych. W dziesięć lat po śmierci Jej nienaruszone ciało przeniesiono do zakrystii Jej macierzystego klasztoru. W 1937 r. obok niego wybudowano bazylikę, która natychmiast stała się celem licznych pielgrzymek. W 1627 r. Rita została beatyfikowana przez papieża Urbana VIII, a w 1900 r. kanonizowana przez Leona XIII.

Liturgiczne wspomnienie św. Rity przypada 22 maja. Z tym dniem wiąże się zwyczaj poświęcania róż, przynoszonych do kościoła przez wiernych. Legenda mówi, że krótko przed śmiercią Rita prosiła o przyniesienie róży ze swojego ogródka i  mimo zimy i mrozu Jej przyjaciółka znalazła pod śniegiem kwitnącą różę, którą zaniosła ciężko chorej Ricie. Stąd róże stały się atrybutem Świętej. Płatki róż poświęcanych w dniu Jej święta, używane z wiarą i modlitwą, wielu osobom przyniosły ulgę w cierpieniu, pociechę i pomoc w trudnych sytuacjach życiowych oraz powrót do zdrowia. Zwyczaj ten zachowywany jest nie tylko w  sanktuarium w Cascii, ale także w innych ośrodkach kultu św. Rity w wielu krajach.

źródło: https://www.youtube.com/watch?v=9B556mgzTMY

---